عاشقانه آرام همچون بمب ساعتی
6آدم بزرگ سال در یک فضای یک متر در یک متر به زور عجله و کمبود وقت ایستاده ایم؛ صورت در صورت هم؛ چشم در چشم. همزمان با شنیدن صدای ظریفی مثل صدای شکم یک انسان گرسنه همهمه حاکم در این فضای یک متری، در یک صدم ثانیه به سکوت تبدیل میشود. در این فضای تنگی که با هزار پوزش و زور دکمه طبقه مورد نظر را زدم اصرار دارد که تلفن همراهش را از جیبش در آورم. با هزار بدبختی گوشی را که به دستم رساندم چنان قربان صدقه گوشی رفت که به یک آن به یاد فیلمهای تخیلی دوران جدید افتادم و تصور کردم با موجود زندهای صحبت میکند. «الهی قربونش برم بچهام گشنهاش شده. 50سالشهها ولی مثل جوونای 12ساله غذا میخوره»!!!!!
پیشرفت فناوری بجای اینکه باعث پیشرفت انسانها شود بیشتر باعث پسرفت عقلشون شده! واقعا راست گفتند که فناوری مثل یک شمشیر دولبه است و هر روز یک وجه و یک بعد از شخصیت و زندگی انسان را هدف قرار میدهد.
.
پ.ن: pou نام یک بازی بر روی سیستم عامل اندروید است که از کودکی تا بزرگسالی ما پدر یا مادر آن هستیم.
چه عجب!خبری ازت نیست همرنگ جونم!پاک نا امیدم کردی!
پو؟؟؟؟/منو یاده پوفففففففففف میندازه!!!!!!!
سبک نوشتنتو دوست داشتم!آسانسورو قشنگ توصیف کردی!!!!
جالبو طنز
آفرین باز هم اینطوری بنویس!