گاه می رویم تا برسیم؛ کجایش را نمی دانیم. فقط می رویم تا برسیم ...بی خبر از آنکه همیشه رفتن راه رسیدن نیست. گاه برای رسیدن باید نرفت، باید ایستاد و نگریست؛ باید دید، شاید رسیده ای و ادامه دادن فقط دورت کند؛ باید ایستاد و نگریست به مسیر طی شده ...گاه رسیده ای و نمی دانی و گاه در ابتدای راهی و گمان می کنی رسیده ای؛ مهم رسیدن نیست، مهم آغاز است که گاهی هیچ روی نمی دهد و گاهی می شود بدون آنکه خواسته باشی!
پدرم می گفت تصمیم نگیر و اگر گرفتی آغاز را به تأخیر انداختن، نرسیدن است؛ اما گاهی آغاز نکردنِ یک مسیر بهترین راه رسیدن است. گاه حتی لازم است بعد از نمازت بنشینی و فکر کنی، ببینی که ورای باورهایت چیست؟ ترس یا اشتیاق یا حقیقت؟ گاهی هم درختی، گلی را آب بدهی، حیوانی را نوازش کنی و غذا بدهی؛ ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجودت هست یا نه؟
یا پای کامپیوترت نباشی، گوگل و یاهو و فلان را بی‌خیال شوی؛ با خانواده ات دور هم بنشینید، یا گوش به درد دل رفیقت بدهی و ببینی زندگی فقط همین صفحه نمایش و فضای مجازی نیست ...شاید هم بخشی از حقوقت را بدهی به یک انسان محتاج تا ببینی در تقسیم عشق در نهایت تو برنده ای یا بازنده؟
لازم است گاهی عیسی باشی؛ گاهی ایوب باشی؛ و بالاخره لازم است گاهی از خود بیرون آیی و از فاصله ای دورتر به خودت بنگری و با خود بگویی: «سالها سپری شد تا آن شوم که اکنون هستم ...آیا ارزشش را داشت؟»
سپس کم کم یاد می گیری، که حتی نور خورشید هم سوزاننده است اگر زیاد آفتاب بگیری؛ می آموزی که باید در باغ خود گل پرورش دهی، نه آنکه منتظر کسی باشی تا برایت گلی بیاورد. یاد می گیری که می توانی تحمل کنی که در خداحافظی محکم باشی و یاد می گیری که بیش از آنکه تصور می کردی خودت و عمرت ارزش دارد
.
سالها، ماه‌ها، هفته‌ها، روزها، ساعت‌ها، دقیقه‌ها و ثانیه‌ها گذشت تا آن شوم که اکنون هستم،
آیا ارزشش را داشت؟ اصلا ارزش ادامه دادن دارد؟!؟
.
