.
هرچند بعد از تقدیر الهی، این «خود افراد» هستند که با افکارشون مسیر زندگیشون رو می سازند؛ اما باور دارم نقش «دیگران» هم بی تاثیر نیست یا شاید باید گفت کم تاثیر گذار نیست. یک حرف، یک نگاه، یک اشاره ناچیز چنان مسیر زندگی آدم را 180درجه می چرخاند که گویی دوندگی هایی که تا آن لحظه داشتی همه از سر هیچ بوده؛
و من در این برهه،
تشنه یک حرف، یک نگاه یا یک اشاره ناچیزم...
یکی از بزرگترین آرزوهام این بوده و هست که؛ ی روزی که نه دوره و نه نزدیک
یکی از بزرگترین آرزوهای پدر و مادرم رو برآورده کنم،
درست عکس چیزی که الان بر زندگیم حاکمه...
.
با نیت کار کن. مثلا در حمام خودت را به این نیت بشوی که داری نفست را از صفات رذیله و از هوی و هوس و آرزوهای دور و دراز می‌شویی. سرت را به این نیت اصلاح کن که داری گناهان و خیالات باطل را از وجودت قیچی می‌کنی. سرت را به نیت شانه کردن سر یک یتیم شانه کن. خانه را که جارو می‌زنی و لباس‌ها را که می‌شویی، به نیت بیرون ریختن دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) از زندگی و وجودت انجام بده. چند وقت که با نیت کار کردی، آن وقت ببین که نور همه فضای زندگیات را پر میکند و راه سیرت باز میشود. «حاج اسماعیل دولابی»
هر فردی تا یک برهه زمانی، پیش از آنکه بخواهد دوره‌های آکادمیک خاصی را بگذراند، مسئول نقشه‌کشی، معماری، بنایی، فضاسازی، طراحی داخلی و خارجی ساختمان زندگی خودش است و اوست که با حق انتخابی که دارد طرح و رنگ زندگی‌اش را از جز گرفته تا کل رقم می‌زند. باید به خوبی مباحث مدیریت زمان و مکان را بشناسد، اینکه اسکلت فلزی استفاده کند یا چوبی، فونداسیون حجیم باشد یا کم وزن، سقف سازه‌اش شیب‌دار باشد یا ساده، چگونگی تعداد پنجره‌ها و شکل آنها، دکوراسیون فضای داخلی، نمای فضای خارجی و غیره؛ همه و همه را خودش با دست خودش قرار می‌دهد و باید حواسش به خشت اول و کجی دیوار در ثریا هم باشد. بخش هیجان انگیز و قابل تاملش اینجاست که می‌توان برای هر دوره زندگی یک سازه مخصوص داشت و یا آنکه همه را تفکیک شده بر روی هم سوار کرد و در نهایت یک برج بلند تحویل گرفت.
ما، به عنوان آدمیزاد، چیزی نیستیم مگر آنچه می‌دانیم؛ و آنچه می‌دانیم چیزی نیست مگر آنچه به ذهن سپرده‌ایم. هستی ما بدون محفوظات‌مان، بدون حافظه‌مان، معنی‌ای ندارد. هویت، شناخت، دانش، مهارت و خاطرات ما، همه و همه، بخشی از محفوظات ما است.
بعضی روزها، دوران‌ها و یا سنت‌ها آنقدر شیرین و دلچسب‌اند که آدم از ترس از دست دادنشان، دلش نمی‌خواهد برای یک لحظه هم چشمانش را ببندد چه رسد به آنکه بخوابد. برخی اوقات استرس هم چاشنی پر حرارت این روزها، دوران و یا سنت‌ها است. در این لحظه دلم می‌خواهد همچون«مجید دلبندم»؛ شخصیت کارتونی دوران نوجوانی‌ام؛ دستانی به بلندای چند متر داشته باشم تا بتوانم تمام این خوشی‌ها و شیرینی‌ها را چنان در آغوش بگیرم که پیوند کوالانسی بین‌مان برقرار شود تا آخر عمر.
.
پ.ن: امروز یکی از بهترین روزهایی بود که برای هر خواهری پیش می‌آید.
.
اتفاق در چند هزارم ثانیه گریبان آدم را می‌چسبد و در زیر چند هزارهزارم ثانیه فرصت داری تا واکنش مناسب را نشان دهی. جالب اینجاست که خیلی موارد دخیل هستند تا تو در همین چند هزارهزارم ثانیه یا جان سالم به در ببری، یا نیمه سالم و یا اصلا جان به در نبری. اینجا دیگر انتخاب با تو نیست! چه خوش گفته‌اند که قدر لحظه به لحظه‌ات را بدان، شاید دیگر فرصتی برای دلجویی، محبت کردن، دستگیری و یا یادگیری نباشد و من تا به این لحظه هیچ‌گاه فهوای این جمله را از نزدیک لمس نکرده بودم...
یک فندک، یک جرقه، فتیله چراغ الکلی، حجمی از آتش، صدای مهیب، پرتاب فتیله به چند متر دورتر و پاشش یک مشت الکل بر سر و صورت؛ تنها یک حرارت، یک جرقه کافی است تا کل صورت شعله‌ور شود؛ یک امداد غیبی باعث شد تا فاصله فندک از صورت به حد مطلوب برسد. همه چیز در چند هزارم ثانیه اتفاق افتاد و درست چند هزارزهزارم ثانیه برای واکنش فرصت بود!! تا کنون سنگینی ترس غالب بر من به اندازه کنونی نرسیده بود. زین پس شاید مهربانتر از قبل شوم،...
.
.
پ.ن: شوک وارده از این اتفاق به حدی مرا در بر گرفته است که تازه بعد از 4روز جرات به نگارش در آوردنش را پیدا کردم!
پ.ن2: با چینش حوادث اخیر در کنار هم تنها می‌توان نتیجه گرفت که قطعا یک کار نیمه تمام در این دنیا دارم و پایم گیر است...
.
